Hej wszystkim Dzisiejszy post będzie troszkę luźniejszy niż poprzednie, ponieważ dzisiejszym tematem postu jest hip-hop, który jest ulubieńcem większości z Was. Ja osobiście też uwielbiam hip - hop, ale jednak bardziej przekonują mnie tańce towarzyskie lub latynoamerykańskie. No to zacznijmy ! :)
Hip hop to styl niezwykle popularny,
jego prekursorzy tworzyli choreografie między innymi dla Michaela
Jacksona. Charakterystyczną cechą stylu hip hop jest ciągła praca nóg ugiętych w kolanach. W tańcu tym, jak w jazzie, bardzo ważne są izolacje
poszczególnych części ciała. Ruch może być kreowany w sposób dowolny –
może być gwałtowny, synkopowany, ale też płynny i ciągły. Hip hop dzieli
się na old school i new school, choć ze względu na
ciągłą ewolucję tego stylu, granica jest dość płynna. Na hip hop składa
się bardzo wiele technik, m. in. locking i popping.
TANGO- taniec towarzyski pochodzący z Buenos Aires w Argentynie i Montevideo w Urugwaju. Tango jest także rodzajem muzyki. Obecnie istnieje wiele form tanga, zarówno muzycznych jak i tańca – tango argentyńskie (i jego odmiany tango vals, tango nuevo, milonga), tango amerykańskie, tango fińskie, tango międzynarodowe.
Historia
Tango wywodzi się z tradycji tańców hiszpańskich - habanery i flamenco , zmieszanej z candombe, którą na grunt Ameryki Południowej zaszczepili afrykańscy niewolnicy.
W swojej prymitywnej wersji tango pojawiło się pod koniec XVIII wieku.
Początkowo było uważane za taniec podrzędny - uliczny i wyuzdany.
Tańczono je w ubogich lokalach, a zwłaszcza - w domach publicznych. Z
czasem jednak jego popularność rosła, zwłaszcza gdy na początku XIX
wieku pojawił się najbardziej znany styl tego tańca - tango
argentyńskie. Szczególnie popularny był on w Argentynie w okresie rządów
Juana Domingo Perona, który faworyzował ten taniec jako narodowy. Z
Ameryki Południowej ta odmiana tanga dotarła do Stanów Zjednoczonych,
potem do Europy, a najbardziej zadomowiła się w Paryżu.
Odmiany i style tanga
Tango ma wiele odmian,
nawet lokalnych (amerykańskie, fińskie, paryskie). Najbardziej znaną i
najczęściej wykonywaną jest tango argentyńskie, które - w
przeciwieństwie do innych odmian
- nie ulega standaryzacji i opiera się na improwizacji i ciągłym
rozwoju. Wariacje dotyczą nie tylko figur, ozdobników czy sposobu
trzymania, ale nawet szybkości wykonywania.
Tango argentyńskie
już dawno zyskało miano jednego z najpopularniejszych tańców użytkowych.
Tańczy się je nawet w klubach, do muzyki nowoczesnej. Najpopularniejsze
odmiany tanga to tango de salon (najczęściej spotykane), tango
milonguero, tango vals, tango nuevo i tango fusion.
Krok podstawowy (partner)
1. lewa noga do przodu (wolny) 2. prawa noga do przodu mijając lewą (wolny) 3. lewa noga do boku równolegle obok prawej (szybki) 4. prawa do lewej (szybki) 5. lewa noga do tyłu (wolny) 6. prawa noga do tyłu mijając lewą (szybki) 7. lewa noga w bok stawiana równolegle do prawej (szybki) 8. prawa do lewej (wolny)
Charakter tańca
Trzymanie w tangu jest mocne i ma agresywny wygląd,
ponieważ taniec ma przypominać kłótnię małżonków. Ma być dramatyczne i
gwałtowne, pełne zmian kierunków i obrotów oraz szybkich ruchów.
Technika
Nogi
w tangu stawia się prosto (nie na zewnątrz jak w tańcach klasycznych) i
"od obcasa" a nie od palców. Kroki boczne i do tyłu stawiamy na płasko,
dostosowując ich długość do przestrzeni tanecznej. Kroki tanga nie są
posuwiste, określa się je terminem staccato. Nie ma unoszenia się,
opadania i nachyleń.
Postawa W tangu argentyńskim para tańczy blisko
siebie – ściślej niż w innych tańcach. Tancerka znajduje się po prawej
stronie tancerza, prawe biodra partnerów ustawione są naprzeciw. Tancerz
obejmuje tancerkę prawym ramieniem nieco głębiej, natomiast lewą rękę
ustawia pod kątem ostrym. Tancerka prawą rękę ustawia pionowo, lewą -
poziomo. Głowa powinna być skierowana w lewo, a podbródek lekko
uniesiony.
2/4 (akcentowane pierwsze i trzecie). Rytm
tanga liczony jest następująco: wolny, wolny, szybki, szybki, wolny,
szybki, szybki, wolny. Na całość liczenia składają się trzy takty.
Quickstep - to taniec towarzyski należący do grupy tańców standardowych. Powstał w latach 20 XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Po raz pierwszy w Europie pojawił się w Anglii w pierwszej połowie ubiegłego stulecia, będąc poniekąd szybką odmianą fokstrota. Podobnie jak fokstrot charakteryzuje się metrum parzystym (4/4). Przy tempie
48-50 taktów/min quickstep jest najszybszym tańcem standardowym (od 2
do 8 kroków w takcie, średnio 4). Jak każdy z tańców standardowych jest
tańczony w trzymaniu zamkniętym (nie dotyczy tzw. stylu
latynoamerykańskiego).
Krok podstawowy (partner)
Do przodu
1. Lewa noga do przodu 2. Prawa noga do przodu 3. Lewa noga w bok 4. Prawą nogę dostawić do lewej Do tyłu 5. Lewa noga do tyłu 6. Prawa noga do tyłu 7. Lewa noga w bok 8. Prawą nogę dostawić do lewej nogi Charakter tańca
Cechy wyróżniające quickstep to bardzo szybkie
tempo (jest najszybszym tańcem standardowym), radość, żywa muzyka i
zaskakujące kroki – podskoki, obroty, wykopy. Tańczący poruszają się
bardzo płynnie, posuwiście, są cały czas w ruchu. Technika
Kroki do przodu stawiamy od pięty, kroki do tyłu - od palców
a boczne - na podeszwach. Nogi powinny być prowadzone wąsko, ciężar
ciała naprzemiennie przenoszony raz na jedną raz na drugą nogę. Postawa
Postawa tancerzy powinna być naturalnie wyprostowana, ich biodra naprzeciwko siebie, głowy zwrócone lekko w lewo. Prawą dłoń tancerz trzyma w okolicach lewej łopatki tancerki. Figury
Charakterystyczne figury quickstepa, to progressive phasse (wrażenie unoszenia się nad parkietem), woodpecker (z kickami) oraz rocket (oba efekty na raz). Tempo
Fokstrot, foxtrot – amerykański taniec towarzyski, dotarł do Europy około 1918 roku; metrum parzyste, rytm synkopowany, tempo szybkie. Słowo "foxtrot" oznacza krok lisa – pochodzi od nazwiska aktora Harry'ego Foksa,
który wprowadził do tego tańca kroki kłusujące. Fokstrot uważany jest
za jeden z najtrudniejszych tańców i nazywany "najtrudniejszym spacerem
świata".
Początkowo taniec ten miał charakter dowolny, jednak szybko zdecydowano
się ustalić pewne zasady – wprowadzono podział na kroki wolne i szybkie,
tańczone po linii prostej lub w obrotach w prawo. Potem wzbogacono
taniec o kroki boczne i określono ich rytm.
Odmiany fokstrota to: Slow-fox i Quickstep.
Krok podstawowy (partner)
Krok do przodu (tańczony po łuku w prawo)
1. prawa noga w przód 2. lewa noga w przód 3. prawa noga w przód Krok boczny
1. lewa noga w bok 2. prawa noga w miejscu 3. lewa noga w miejscu Krok do tyłu (tańczony po łuku w lewo)
1. prawa noga w tył 2. lewa noga w tył 3. prawa noga w tył
Charakter tańca
Foxtrot
ma charakter bardzo płynny, para powinna być cały czas w ruchu,
poruszać się posuwiście, bez zbędnych zatrzymań i ozdobników. Taniec
powinien przypominać krok lisa. Foxtrota tańczy się do lirycznej,
spokojnej muzyki.
Technika
Kroki do
przodu stawiamy od pięty, kroki do tyłu - od palców, a boczne - na
podeszwach. Nogi powinny być prowadzone wąsko, blisko siebie. Ciężar
ciała należy niezwłocznie przenosić na nogę, która wykonała krok.
Tancerze powinni utrzymać przez cały taniec jednakową prędkość oraz
specyficzny sposób unoszeń i opadań (tzw. akcję foxtrotową).
Postawa
Partner
ze swoją partnerką ustawiają się naprzeciwko siebie w postawie
naturalnie wyprostowanej, biodra blisko siebie, twarze zwrócone lekko w
lewo, głowy uniesione. Trzymanie zamknięte - prawa dłoń tancerza
znajduje się w okolicach lewej łopatki tancerki, pozostałe, połączone
ręce unoszą na wysokość głowy tancerki.
Figury
Wiele figur jest wspólnych dla fokstrota i walca angielskiego (ze zmienionym rozliczeniem), niektóre są wspólne dla fokstrota i quickstepa.
Tempo
29 - 30 taktów na minutę
Takt
4/4 (cztery uderzenia w takcie, pierwsze i trzecie akcentowane, krok wolny przypada na dwa uderzenia, szybki - na jedno)
Jive – amerykański taniec towarzyski z kanonów tańców latynoamerykańskich, powstały po 1910 roku. Charakter tańca
Jive jest tańcem bardzo szybkim i dynamicznym. Charakterystycznymi
cechami jive'a są szybkie kopnięcia oraz elastyczne akcje jazzowe.
Istnieją trzy style tańczenia jive’a – ich wybór jest uzależniony od
tempa, w jakim grany jest utwór muzyczny.
Technika Tańcząc jive'a należy mieć ciężar ciała z przodu. Kroki jive'a stawiamy
na podeszwie. Całe ciało powinno być możliwie najbardziej rozluźnione.
Postawa
W postawie zasadniczej tancerze powinni być wyprostowani, stojąc w
lekkiej odległości od siebie. Tancerz obejmuje partnerkę prawym
ramieniem. Połączone ręce partnerów znajdują się nieco niżej niż w
innych tańcach.
Figury
Najbardziej charakterystycznymi krokami i figurami jive'a są między innymi American Spin, Fall Away Rock oraz Chasse.
Pasodoble jest tańcem pochodzenia hiszpańskiego i
ma oddawać walkę byków, atmosferę corridy. Partner występuje w roli
toreadora, a partnerka odgrywa rolę byka.
Sam taniec składa się z trzech części:
wejście na arenę,
obrazuje samą walkę z bykiem i zabicie byka,
parada po zakończeniu walki.
Krok podstawowy (partner)
1. Prawa noga w bok 2. Lewą nogę dostawić do prawej nogi 3. Prawa noga w bok 4. Lewą nogę dostawić do prawej nogi
Charakter tańca
Ponieważ
taniec obrazuje corridę, to często składa się z dwóch części, z których
pierwsza przedstawia wejście na arenę, a druga – samą walkę. Taniec ma
marszowy rytm, charakteryzuje się narastającym napięciem. Jest bardzo
widowiskowy, wymaga wczucia się i umiejętności aktorskich.
Technika
Kroki
paso doble można stawiać na kilka sposobów – wyróżniamy kroki marszowe,
boczne, tak zwane „małe” kroki w przód i w tył, akcentowane kroki w
miejscu. Stosuje się opadania i unoszenia.
Postawa
Paso
doble tańczy się w kilku pozycjach: pozycji zasadniczej, pozycji
promenady, trudniejsze elementy tańczone są także osobno. W pozycji
zasadniczej partnerzy ustawiają się naprzeciw siebie, wyprostowani,
stykają się biodrami. Postawa w paso doble ma wyrażać dumę, dlatego
wysoko unosimy głowę, naprężamy się. Trzymanie jest naturalne – partner
obejmuje partnerkę prawym ramieniem, a dłoń umieszcza na jej lewej
łopatce.
Figury
Między innymi: appel, chasse, whisk, pique.
Rumba– latynoamerykański taniec towarzyski pochodzący z Kuby.
Rumba towarzyska - nazywana tańcem miłości lub tańcem namiętności. Wchodzi w skład dziesięciu tańców towarzyskich.
Rumba rozliczana jest na "raz, dwa, trzy, cztery". Rozliczenie tempa
kroku podstawowego to wolny, szybki, szybki. Trzymanie podobnie jak w
innych tańcach latynoamerykańskich może być otwarte (za jedną rękę) lub
zamknięte (obiema rękoma). Ciężar ciała musi być stale utrzymywany nad
palcami stóp. Chodzenie w tym tańcu odbywa się na nogach
przeprostowanych.
Partnerka w rumbie kusi i wymyka się, partner zaś prezentuje swą
wybrankę i pozornie podejmuje jej grę, ale tak naprawdę to on prowadzi.
Rumbę na turniejach tańca tańczy się jako trzecią z pięciu tańców
latynoamerykańskich.
Rumbę towarzyską rozliczać możemy w dwóch rytmach: wspomnianym już raz, dwa, trzy, cztery czyli w rytmie square, ale także w rytmie cubana (cztery, raz, dwa, trzy).
Rumba to taniec, wymagający dobrej koordynacji ruchów i znakomitej
kondycji fizycznej. Ale o tym tańcu nie decyduje jedynie technika,
której można się nauczyć, ale zaangażowanie w taniec, zmysłowość.
Rumba kubańska - należy podkreślić, że rumba kubańska z towarzyską ma wspólną tylko nazwę. Zarówno muzyka jak i taniec są zupełnie różne.
Rumba składa się z trzech różnych stadiów muzycznych, które można pogrupować w następujący sposób: Diana – wstęp w postaci melodyjnego fragmentu bez spójnego
tekstu, za to z krótkimi chaotycznymi frazami, które mają za zadanie
stworzyć odpowiednią atmosferę. Décima – piosenkarz improwizuje, prezentując historię, która ma być głównym motywem w rumbie Rompe la rumba – wkraczają instrumenty perkusyjne, przed
muzyków wychodzi para tancerzy lub pojedynczy tancerz (w przypadku stylu
columbia), a piosenkarz podkreśla jeden ze zwrotów z tekstu utworu,
który będzie śpiewany przez chór jako refren na zmianę z improwizującym
solistą.
W rumbie istnieją trzy style: columbia – szybka rumba, którą tańczy mężczyzna. guaguancó - najważniejszy ze stylów rumby. Charakteryzuje się częścią śpiewaną, w
której jest opisywane jakieś wydarzenie lub jedna z postaci z danej
społeczności. yambú (czyt. jambu) – wolna rumba, gdzie tancerze robią ruchy charakterystyczne dla starszych ludzi.]
Cześć wszystkim. Dzisiejszy dzień zaczniemy od tańca, który nazywa się Samba. Samba - to taniec brazylijski. Prawdopodobnie wywodzi się z tańca "w kółko" afrykańskich ludów Bantu, bowiem samba turniejowa tańczona jest "po kole". Obecnie także jeden z tańców towarzyskich wchodzący w zestaw pięciu tańców latynoamerykańskich obok rumby, cza-czy, paso doble i jive'a.
Krok podstawowy (partner)
1. Prawa noga w przód
2. Lewą nogę dostawić do prawej nogi
3. Prawa noga – krok w miejscu
4. Lewa noga w tył
5. Prawą nogę dostawić do lewej nogi
6. Lewa noga – krok w miejscu
Charakter tańca
Samba
to taniec latynoamerykański, bardzo skoczny, bardzo szybki i wymagający
dużej przestrzeni. Charakterystycznymi jej elementami jest sprężysty
ruch ciała uzyskany przez zginanie i prostowanie kolan, a także ruch
bioder. Samba nazywana jest często tańcem kochanków - jest w niej
bardzo dużo ruchów intymnych, wyrażających uczucia.
Technika
Wszystkie
kroki (z wyjątkiem tych o wartości rytmicznej ¼) tańczymy z podeszwy na
całą stopę. We wszystkich figurach podstawowych dwa razy zginamy kolana
i dwa razy je prostujemy. Należy pamiętać o tym, by ruch bioder nie
przenosił się na ramiona i głowę. By zwiększyć dynamikę tańca, ciało
powinno być lekko pochylone do przodu. Samba ma trzy zasadnicze podziały
rytmiczne i dwa sposoby tańczenia - dwukrokowy i trzykrokowy. Postawa
Partnerzy
powinni znajdować się w nieznacznej odległości od siebie, partner
obejmuje tancerkę prawą ręką. Oprócz postawy zasadniczej występuje też
pozycja otwarta - gdzie trzymanie odbywa się jedynie jedną ręką. Figury
Krok w obrocie, obrót partnerki pod ręką, whisk od lewej, whisk od prawej, samba walk, side samba walk, botafogos, volta
Witam. Tak jak pisałam w poprzednim poście dzisiaj przedstawię wam rodzaje salsy.
Salsa Cubana -
Cubana to styl zazwyczaj utożsamiany jest z tańczeniem "na 3”. Charakteryzuje się on dość wolnym tempem wykonywania figur - to raczej taniec chodzony niż oparty na krokach.
Prowadzenie w salsie kubańskiej jest dość mocne i nie pozostawia partnerce wiele swobody. Figury w Cubanie wymagają często skomplikowanych zapleceń rąk tańczącej pary.
Krok podstawowy w salsie kubańskiej nazywa się guapea i jest tańczony do przodu i do tyłu. Odmianą salsy kubańskiej jest Rueda de Casino – tańczona grupowo parami, w kole. Pary wykonują figury, których hiszpańskie nazwy wykrzykuje podczas tańczenia prowadzący grupę.
Krok podstawowy
1. Pauza
2. Lewa noga do tyłu
3. Akcent prawą nogą
4. Lewa noga wraca do przodu
5. Pauza
6. Prawa noga do tyłu
7. Akcent lewą nogą
8. Prawa noga wraca do przodu
Salsa Los Angeles - twórcami tego stylu są bracia Vazquez. Jest to styl, a więc wszystkie figury wykonuje się w jednej linii. To najszybsza i najbardziej widowiskowa odmiana styl - cechuje ją duża częstotliwość występowania wielokrotnych obrotów. To taniec eksponujący partnerkę, z dużą ilością elementów akrobatycznych.
Krok podstawowy
1. Lewa noga krok do przodu – break do przodu
2. Przeniesienie ciężaru ciała na prawą nogę
3. Lewą nogę dostawić do prawej
4. Pauza
5. Prawa noga krok do tyłu – break do tyłu
6. Przeniesienie ciężaru ciała na lewą nogę
7. Prawą nogę dostawić do lewej
8. Pauza Salsa New York - on 2 to styl cross-body, czyli liniowy, często nazywana
też mambo. Stworzył go we wczesnych latach 70. Eddie Torresa z
połączenia oryginalnego mambo z latin hustle i innymi stylami tańca.
Od
tego czasu rozwinął się pod wpływem tańca jazzowego. Tańczony jest w
rytmice na 2 (tzw. break on 2), partner rozpoczyna krok lewą nogą do
tyłu na pierwsze uderzenie w takcie. Zmiana kierunku ruchu (czyli break)
następuje na drugie uderzenie w takcie – stąd nazwa – salsa na 2. Salsa
New York jest delikatna, zmysłowa i płynna, akcentuje się w niej przez
kroki lub ruch ciałem elementy rytmiczne. Raczej nie stosuje się figur
akrobatycznych.
Krok podstawowy
1. Lewa noga krok w miejscu 2. Prawa noga krok do tyłu (break – zmiana kierunku ruchu) 3. Lewa noga krok w miejscu 4. Pauza
5. Prawa noga krok do przodu 6. Lewa noga krok do przodu (break) 7. Prawa noga krok w miejscu 8. Pauza
Cześć. Dziś chciałabym zaprezentować znaczenie salsy a w następnym poście jej rodzaje.
Salsa - jest popularnym na całym świecie tańcem latyno-amerykańskim o pochodzeniu karaibskim rozwiniętym szczególnie na Kubie i w Ameryce, tańczonym do muzyki również nazywanej salsą
Fenomen salsy tkwi w jej różnorodności i
dostosowywaniu się do panującej mody. W latach 70., gdy grano utwory o
bardzo szybkim tempie i licznych improwizacjach, powstał styl „salsa
caliente”. W latach 80. ulubiona, spokojna muzyka doprowadziła do
powstania odmiany „salsa romantica”. Dziś salsa jest modna na całym
świecie, a najczęściej tańczy się jej odmianę kubańską albo tę nazywaną
New York.
Style salsy
Salsa
ma kilka najpopularniejszych odmian, które różnią się od siebie krokiem
podstawowym, rytmicznym umiejscowieniem kroków, geometrią tańca a także
sposobem prowadzenia partnerki i obecnością elementów solowych.
Najczęściej tańczone style to Cubana , New york i Los Angeles Czasem do osobnego stylu zalicza się również tańczoną w rytmach kubańskich, w grupie, ruedę .
Charakter tańca
Salsa
to taniec dla każdego, ponieważ łatwo nauczyć się jej podstaw, a potem
stopniowo doskonalić umiejętności. Salsa pasuje do prawie każdej muzyki,
a więc jest bardzo praktyczna. Przy tym to taniec, który wyzwala
pozytywną energię, bardzo swobodny, rytmiczny, energiczny, integracyjny.
Można go tańczyć zarówno w parach jak i solo. Salsa pozwala na
improwizację – nawet tańczona w parze, a przede wszystkim jest pełna
humoru i pozwala dobrze się bawić. Postawa i technika
Salsę
tańczy się zarówno w trzymaniu zamkniętym, jak i otwartym. Postawa
partnerów powinna być swobodna, plecy powinny być wyprostowane, a nogi -
lekko ugięte w kolanach.
Figury
Najwięcej
figur występuje w salsie kubańskiej, są to m.in. arriba, abajo, giro,
al centro, chica, chico, dame, vacilala, vacilala pa’arriba, enchufla,
enchufla doble, policia, beso, sombrero, sombrero complicado
Walc jest tańcem wirowym pochodzenia niemieckiego o umiarkowanym tempie, w metrum 3/4. Za prototyp walca uchodzą tzw. taniec niemiecki (niem. Deutscher Tanz, Deutsche) w takcie 3/8 oraz pokrewne lendler, Steirischer (zwany w Polsce sztajerkiem), Dreher – czyli obracany – oraz Roller – czyli toczony.
Walc był początkowo tańcem podmiejskim; tańczono go tylko w
podrzędnych lokalach. Tempo tańca początkowo było wolne, wirowano na jak
najmniejszej przestrzeni, czyli w miejscu i to uchodziło za dowód
kunsztu tanecznego. Z przedmieść walc wkroczył do sal balowych i do
salonów mieszczańskich, a nawet arystokracji (1786), wówczas gdy po raz
pierwszy na scenie teatru wiedeńskiego odtańczono walca w operze La cosa rara V Martina y Solera (1756-1806).
Dzisiejsze znane walce to:
walc wiedeński – taniec towarzyski, szybsza odmiana walca. Tempo walca wiedeńskiego wynosi ok. 60 taktów na minutę, co przy nieparzystym metrum (zazwyczaj 3/4) daje ok. 180 uderzeń na minutę. Charakterystyczne dla tego tańca są szybkie wirowe obroty. Po raz pierwszy został wykonany w 1815 podczas kongresu wiedeńskiego. Walc wiedeński należy do światowego programu tanecznego i jako taki jest tańczony na turniejach tańca towarzyskiego
walc angielski - to taniec towarzyski będący odmianą walca.
Proste rytmicznie ruchy i obroty świadczą o silnym pokrewieństwie z walcem wiedeńskim. Taniec pochodzi z Anglii i po raz pierwszy został wykonany około roku 1910 w Londynie. Metrum 3/4, tempo 30 - 31 taktów/min., którego technikę i styl ustalono w Anglii w 1921 roku.
Jest tańcem swingowym, także metronometrycznym i wirowym.
walc rosyjski - melancholijny, wykonywany przez orkiestrę dętą
walc francuski - dość żywe tempo, często przy akompaniamencie akordeonu.
Witam ! Dzisiaj chciałabym Wam pokazać i opisać na czym polega i czym jest taniec Cha-cha. Pewnie niektórzy już zmagali się z tym gatunkiem tańca, lecz nie wszyscy wiedzą coś o nim a zapewne chcieli by wiedzieć a tym bardziej Ci, którzy przekonują się do tego aby zacząć tańczyć i dla tych, którzy już go pokochali.
Cha-cha to najmłodszy kubański, latyno-amerykański taniec towarzyski w metrum parzystym 4/4 i typowym tempie 32-33 takty/min, wywodzący się z rumby i mambo. Taniec cha-chy opiera się na kroku chassé czyli kroku w formacie odstaw-dostaw-odstaw. Do tyłu są wykonywane kroki chassé tzw. back locki a w przód lock stepy. W cha-chy trzeba mieć mocne i przeprostowane nogi aby wyglądało to efektownie. W stylu i sposobie tańczenia zmieniał się bardzo często. Jego autorem był Pierre Lavelle. Początkowo ważna była forma staccato, która polegała na ostrym zginaniu i prostowaniu kolan. Z czasem została zastąpiona łagodniejszą, lecz równie rytmiczną akcją nóg. Forma taneczna cha-chyzostała ustalona dopiero w 1953. Po raz pierwszy zatańczono ten taniec w Niemczech w 1957, a Gerd Hadrich zademonstrował pierwsze kroki. Cha-cha ma w sobie dużo elementów rumby, beatu. Wiele osób uczy się tego tańca. Ma on umiarkowanie szybkie tempo. Cha-chę akcentujemy na 1 i 3 miarę taktową. W kroku podstawowym schematem rytmicznym cha-chy jest grupa: ćwierćnuta, ćwierćnuta, dwie ósemki, ćwierćnuta (raz-dwa-trzy-cha-cha). W bardziej zaawansowanych figurach (ronda, timestepy) kroki wolne (ćwierćnuty) i szybkie (ósemki) mogą występować w rozmaitych połączeniach. Przeważnie kroki wolne wykonuje się, podobnie jak w rumbie, na przeprostowanych kolanach, zaś kroki szybkie na rozluźnionych. Podstawowa technika taneczna cha-chy jest bardzo zbliżona do techniki rumby. Główną zasadą techniczną są tzw. "przeprosty", figury polegające na wyprostowywaniu kolan na "raz" oraz w figurze "lockstep" Również wiele figur w cha-chy zostało zaadoptowanych z rumby. W cha-chy także charakterystyczne są kokieteryjne ruchy, choć nie aż tak bardzo, jak w rumbie, bo ze względu na szybsze tempo jest na to mniej czasu.Na turniejach cha-cha tańczona jest jako drugi taniec latynoamerykański, w kategorii par zawodowych – jako pierwszy.
Na wstępie chciałabym zacząć od przedstawienia się. Czyli jak już wiecie mam na imię Karolina. Mieszkam w woj. zachodnio-pomorskim i mam 15 lat. Teraz chciałabym bym przejść do odpowiedzi na bardzo ważne pytanie, która pewnie wszystkich ciekawi... Dlaczego założyłam bloga o tańcu. Czym on dla mnie jest a także dla wszystkich innych?. A więc gdy miałam 8 lat zaczęłam chodzić na zajęcia taneczne. Na początku byłam przekonana, że nie potrafię tańczyć dlatego dałam sobie z tym spokój a jednak w piątej klasie coś mnie tknęło i zdecydowałam się podjąć następną próbę ale już u innej instruktorki tańca. Na początku byłam skrępowana tym, że musiałam wychodzić na środek i pokazywać swoje umiejętności taneczne,ale z czasem nabrałam wprawy i cieszyłam się, że podjęłam taką decyzję a nie inną. Później były występy przed widownią, owszem niewielką,ale to zawsze coś. Czasami potańcowałam sobie w domu powtarzałam układy, które nauczyłam się na zajęciach a czasami nawet sama wymyślałam choreografie. Jeżeli tańczyłam na sali to czułam to samo jak robiłam to w domu. Czułam właściwie odetchnienie od życia codziennego, chociaż byłam niezbyt 'duża' to rozumiałam co to są problemy i różne inne troski. A gdy zaczynałam tańczyć tego już nie było. Był to dla mnie inny świat, w którym mogłam siebie wyobrażać tym kim sobie wyobrażałam abym mogła być. Nie interesowało mnie już to kto na mnie patrzy i czy w ogóle to robi. Najważniejsze było to, że to był dla mnie cud. Robiłam to codziennie, uwielbiałam tańczyć i wyłączać się poza rzeczywistość. A teraz przejdźmy do rzeczy. Taniec... Czym jest on dla ludzi, którzy nie całkiem dostrzegają co dzięki niemu można zdobyć. Jest to dla nich ruch całego ciała a w tym ręce, nogi przede wszystkim. Ci ludzie, którzy mogliby bez niego żyć a tak właściwie nie jest im potrzebny do życia właśnie tak sądzą i zazwyczaj rodzaje jakimi wyróżnia się taniec dla nich to między innymi: tango, Cza-cza, rumba itd., te podstawowe formy taneczne które towarzyszą nam przez całe życie. A jednak jest ich więcej, o wiele więcej niż moglibyśmy sobie wyobrażać. Są te przeznaczone tylko dla rąk i te przez które posługujemy się wyłącznie nogami itd.. Jest ich naprawdę bardzo dużo. Właśnie dlatego założyłam mojego tanecznego bloga. Nie tylko żeby pokazać co możemy dzięki niemu możemy sobie wyobrazić i jak może być nam po nim o wiele lżej z życiem i spokojniej, bo to jest normalne, że nie każdy z nas urodził się z umiejętnościami do tańca i nie każdy to lubi, ale też dlatego żeby uzmysłowić wszystkim ludziom aby dostrzegli ile jest form tańca i mam nadzieję, że tych ludzi znajdzie się sporo! I chciałabym również przypomnieć tym co lubią taniec albo lubili żebyście nie przestawali wierzyć w siebie i swój talent tak jak ja, bo wiem że nadajecie się do tego i jestem przekonana tym, że dacie sobie radę z wszelkimi trudnościami. Wiem, że nie łatwo jest przebrnąć przez ten okres zaczynania od zajęć, swoich pierwszych tańców różnych form ale wierzę, że wszyscy którzy czują to w sobie od tego zaczynają i nie powinni kończyć. Myślę, że pokaże dzięki swojemu blogowi niektórym osobom, które wiedzą, że mają do tego potencjał ,i które jeszcze nie dostrzegły tego jaki naprawdę jest taniec i do czego prowadzi a tym którzy nie myślą o tańcu w ten sposób jakie są jego formy jak je wykonać i do czego wykorzystać !!! Ja dzięki tańcu uwierzyłam w siebie. Mam nadzieję, że post się spodobał a na koniec dodam kilka zdjęć i wyjaśnię co przedstawiają.
Dzięki tym zdjęciom chciałam wam pokazać, że jest wiele dziewczyn, chłopaków, grup tanecznych itd., tańczących hip hop, balet, tango itd. Taniec nie zależy od tego czy jesteś dziewczyną i tańczysz hip hop albo jesteś chłopakiem i tańczysz balet, to naprawdę na tym nie polegakażdy ma prawo interpretować taniec na swój sposób i wyrażać go na swoje sposoby, i wybierać swoje formy, które najbardziej do nas pasuja i czujemy się go tańcząc dobrze. Więc nie mówcie, że np. nie umiem tańczyć bo potrafię tylko balet, ale to nie polega na tym żeby potrafić wszystko co tylko w tańcu jest możliwe to polega na tym aby czuć się w tym dobrze i swobodnie i oczywiście sobą !
