Hej wszystkim Dzisiejszy post będzie troszkę luźniejszy niż poprzednie, ponieważ dzisiejszym tematem postu jest hip-hop, który jest ulubieńcem większości z Was. Ja osobiście też uwielbiam hip - hop, ale jednak bardziej przekonują mnie tańce towarzyskie lub latynoamerykańskie. No to zacznijmy ! :)
Hip hop to styl niezwykle popularny,
jego prekursorzy tworzyli choreografie między innymi dla Michaela
Jacksona. Charakterystyczną cechą stylu hip hop jest ciągła praca nóg ugiętych w kolanach. W tańcu tym, jak w jazzie, bardzo ważne są izolacje
poszczególnych części ciała. Ruch może być kreowany w sposób dowolny –
może być gwałtowny, synkopowany, ale też płynny i ciągły. Hip hop dzieli
się na old school i new school, choć ze względu na
ciągłą ewolucję tego stylu, granica jest dość płynna. Na hip hop składa
się bardzo wiele technik, m. in. locking i popping.
TANGO- taniec towarzyski pochodzący z Buenos Aires w Argentynie i Montevideo w Urugwaju. Tango jest także rodzajem muzyki. Obecnie istnieje wiele form tanga, zarówno muzycznych jak i tańca – tango argentyńskie (i jego odmiany tango vals, tango nuevo, milonga), tango amerykańskie, tango fińskie, tango międzynarodowe.
Historia
Tango wywodzi się z tradycji tańców hiszpańskich - habanery i flamenco , zmieszanej z candombe, którą na grunt Ameryki Południowej zaszczepili afrykańscy niewolnicy.
W swojej prymitywnej wersji tango pojawiło się pod koniec XVIII wieku.
Początkowo było uważane za taniec podrzędny - uliczny i wyuzdany.
Tańczono je w ubogich lokalach, a zwłaszcza - w domach publicznych. Z
czasem jednak jego popularność rosła, zwłaszcza gdy na początku XIX
wieku pojawił się najbardziej znany styl tego tańca - tango
argentyńskie. Szczególnie popularny był on w Argentynie w okresie rządów
Juana Domingo Perona, który faworyzował ten taniec jako narodowy. Z
Ameryki Południowej ta odmiana tanga dotarła do Stanów Zjednoczonych,
potem do Europy, a najbardziej zadomowiła się w Paryżu.
Odmiany i style tanga
Tango ma wiele odmian,
nawet lokalnych (amerykańskie, fińskie, paryskie). Najbardziej znaną i
najczęściej wykonywaną jest tango argentyńskie, które - w
przeciwieństwie do innych odmian
- nie ulega standaryzacji i opiera się na improwizacji i ciągłym
rozwoju. Wariacje dotyczą nie tylko figur, ozdobników czy sposobu
trzymania, ale nawet szybkości wykonywania.
Tango argentyńskie
już dawno zyskało miano jednego z najpopularniejszych tańców użytkowych.
Tańczy się je nawet w klubach, do muzyki nowoczesnej. Najpopularniejsze
odmiany tanga to tango de salon (najczęściej spotykane), tango
milonguero, tango vals, tango nuevo i tango fusion.
Krok podstawowy (partner)
1. lewa noga do przodu (wolny) 2. prawa noga do przodu mijając lewą (wolny) 3. lewa noga do boku równolegle obok prawej (szybki) 4. prawa do lewej (szybki) 5. lewa noga do tyłu (wolny) 6. prawa noga do tyłu mijając lewą (szybki) 7. lewa noga w bok stawiana równolegle do prawej (szybki) 8. prawa do lewej (wolny)
Charakter tańca
Trzymanie w tangu jest mocne i ma agresywny wygląd,
ponieważ taniec ma przypominać kłótnię małżonków. Ma być dramatyczne i
gwałtowne, pełne zmian kierunków i obrotów oraz szybkich ruchów.
Technika
Nogi
w tangu stawia się prosto (nie na zewnątrz jak w tańcach klasycznych) i
"od obcasa" a nie od palców. Kroki boczne i do tyłu stawiamy na płasko,
dostosowując ich długość do przestrzeni tanecznej. Kroki tanga nie są
posuwiste, określa się je terminem staccato. Nie ma unoszenia się,
opadania i nachyleń.
Postawa W tangu argentyńskim para tańczy blisko
siebie – ściślej niż w innych tańcach. Tancerka znajduje się po prawej
stronie tancerza, prawe biodra partnerów ustawione są naprzeciw. Tancerz
obejmuje tancerkę prawym ramieniem nieco głębiej, natomiast lewą rękę
ustawia pod kątem ostrym. Tancerka prawą rękę ustawia pionowo, lewą -
poziomo. Głowa powinna być skierowana w lewo, a podbródek lekko
uniesiony.
2/4 (akcentowane pierwsze i trzecie). Rytm
tanga liczony jest następująco: wolny, wolny, szybki, szybki, wolny,
szybki, szybki, wolny. Na całość liczenia składają się trzy takty.
Quickstep - to taniec towarzyski należący do grupy tańców standardowych. Powstał w latach 20 XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Po raz pierwszy w Europie pojawił się w Anglii w pierwszej połowie ubiegłego stulecia, będąc poniekąd szybką odmianą fokstrota. Podobnie jak fokstrot charakteryzuje się metrum parzystym (4/4). Przy tempie
48-50 taktów/min quickstep jest najszybszym tańcem standardowym (od 2
do 8 kroków w takcie, średnio 4). Jak każdy z tańców standardowych jest
tańczony w trzymaniu zamkniętym (nie dotyczy tzw. stylu
latynoamerykańskiego).
Krok podstawowy (partner)
Do przodu
1. Lewa noga do przodu 2. Prawa noga do przodu 3. Lewa noga w bok 4. Prawą nogę dostawić do lewej Do tyłu 5. Lewa noga do tyłu 6. Prawa noga do tyłu 7. Lewa noga w bok 8. Prawą nogę dostawić do lewej nogi Charakter tańca
Cechy wyróżniające quickstep to bardzo szybkie
tempo (jest najszybszym tańcem standardowym), radość, żywa muzyka i
zaskakujące kroki – podskoki, obroty, wykopy. Tańczący poruszają się
bardzo płynnie, posuwiście, są cały czas w ruchu. Technika
Kroki do przodu stawiamy od pięty, kroki do tyłu - od palców
a boczne - na podeszwach. Nogi powinny być prowadzone wąsko, ciężar
ciała naprzemiennie przenoszony raz na jedną raz na drugą nogę. Postawa
Postawa tancerzy powinna być naturalnie wyprostowana, ich biodra naprzeciwko siebie, głowy zwrócone lekko w lewo. Prawą dłoń tancerz trzyma w okolicach lewej łopatki tancerki. Figury
Charakterystyczne figury quickstepa, to progressive phasse (wrażenie unoszenia się nad parkietem), woodpecker (z kickami) oraz rocket (oba efekty na raz). Tempo
Fokstrot, foxtrot – amerykański taniec towarzyski, dotarł do Europy około 1918 roku; metrum parzyste, rytm synkopowany, tempo szybkie. Słowo "foxtrot" oznacza krok lisa – pochodzi od nazwiska aktora Harry'ego Foksa,
który wprowadził do tego tańca kroki kłusujące. Fokstrot uważany jest
za jeden z najtrudniejszych tańców i nazywany "najtrudniejszym spacerem
świata".
Początkowo taniec ten miał charakter dowolny, jednak szybko zdecydowano
się ustalić pewne zasady – wprowadzono podział na kroki wolne i szybkie,
tańczone po linii prostej lub w obrotach w prawo. Potem wzbogacono
taniec o kroki boczne i określono ich rytm.
Odmiany fokstrota to: Slow-fox i Quickstep.
Krok podstawowy (partner)
Krok do przodu (tańczony po łuku w prawo)
1. prawa noga w przód 2. lewa noga w przód 3. prawa noga w przód Krok boczny
1. lewa noga w bok 2. prawa noga w miejscu 3. lewa noga w miejscu Krok do tyłu (tańczony po łuku w lewo)
1. prawa noga w tył 2. lewa noga w tył 3. prawa noga w tył
Charakter tańca
Foxtrot
ma charakter bardzo płynny, para powinna być cały czas w ruchu,
poruszać się posuwiście, bez zbędnych zatrzymań i ozdobników. Taniec
powinien przypominać krok lisa. Foxtrota tańczy się do lirycznej,
spokojnej muzyki.
Technika
Kroki do
przodu stawiamy od pięty, kroki do tyłu - od palców, a boczne - na
podeszwach. Nogi powinny być prowadzone wąsko, blisko siebie. Ciężar
ciała należy niezwłocznie przenosić na nogę, która wykonała krok.
Tancerze powinni utrzymać przez cały taniec jednakową prędkość oraz
specyficzny sposób unoszeń i opadań (tzw. akcję foxtrotową).
Postawa
Partner
ze swoją partnerką ustawiają się naprzeciwko siebie w postawie
naturalnie wyprostowanej, biodra blisko siebie, twarze zwrócone lekko w
lewo, głowy uniesione. Trzymanie zamknięte - prawa dłoń tancerza
znajduje się w okolicach lewej łopatki tancerki, pozostałe, połączone
ręce unoszą na wysokość głowy tancerki.
Figury
Wiele figur jest wspólnych dla fokstrota i walca angielskiego (ze zmienionym rozliczeniem), niektóre są wspólne dla fokstrota i quickstepa.
Tempo
29 - 30 taktów na minutę
Takt
4/4 (cztery uderzenia w takcie, pierwsze i trzecie akcentowane, krok wolny przypada na dwa uderzenia, szybki - na jedno)
Jive – amerykański taniec towarzyski z kanonów tańców latynoamerykańskich, powstały po 1910 roku. Charakter tańca
Jive jest tańcem bardzo szybkim i dynamicznym. Charakterystycznymi
cechami jive'a są szybkie kopnięcia oraz elastyczne akcje jazzowe.
Istnieją trzy style tańczenia jive’a – ich wybór jest uzależniony od
tempa, w jakim grany jest utwór muzyczny.
Technika Tańcząc jive'a należy mieć ciężar ciała z przodu. Kroki jive'a stawiamy
na podeszwie. Całe ciało powinno być możliwie najbardziej rozluźnione.
Postawa
W postawie zasadniczej tancerze powinni być wyprostowani, stojąc w
lekkiej odległości od siebie. Tancerz obejmuje partnerkę prawym
ramieniem. Połączone ręce partnerów znajdują się nieco niżej niż w
innych tańcach.
Figury
Najbardziej charakterystycznymi krokami i figurami jive'a są między innymi American Spin, Fall Away Rock oraz Chasse.
Pasodoble jest tańcem pochodzenia hiszpańskiego i
ma oddawać walkę byków, atmosferę corridy. Partner występuje w roli
toreadora, a partnerka odgrywa rolę byka.
Sam taniec składa się z trzech części:
wejście na arenę,
obrazuje samą walkę z bykiem i zabicie byka,
parada po zakończeniu walki.
Krok podstawowy (partner)
1. Prawa noga w bok 2. Lewą nogę dostawić do prawej nogi 3. Prawa noga w bok 4. Lewą nogę dostawić do prawej nogi
Charakter tańca
Ponieważ
taniec obrazuje corridę, to często składa się z dwóch części, z których
pierwsza przedstawia wejście na arenę, a druga – samą walkę. Taniec ma
marszowy rytm, charakteryzuje się narastającym napięciem. Jest bardzo
widowiskowy, wymaga wczucia się i umiejętności aktorskich.
Technika
Kroki
paso doble można stawiać na kilka sposobów – wyróżniamy kroki marszowe,
boczne, tak zwane „małe” kroki w przód i w tył, akcentowane kroki w
miejscu. Stosuje się opadania i unoszenia.
Postawa
Paso
doble tańczy się w kilku pozycjach: pozycji zasadniczej, pozycji
promenady, trudniejsze elementy tańczone są także osobno. W pozycji
zasadniczej partnerzy ustawiają się naprzeciw siebie, wyprostowani,
stykają się biodrami. Postawa w paso doble ma wyrażać dumę, dlatego
wysoko unosimy głowę, naprężamy się. Trzymanie jest naturalne – partner
obejmuje partnerkę prawym ramieniem, a dłoń umieszcza na jej lewej
łopatce.
Figury
Między innymi: appel, chasse, whisk, pique.
Rumba– latynoamerykański taniec towarzyski pochodzący z Kuby.
Rumba towarzyska - nazywana tańcem miłości lub tańcem namiętności. Wchodzi w skład dziesięciu tańców towarzyskich.
Rumba rozliczana jest na "raz, dwa, trzy, cztery". Rozliczenie tempa
kroku podstawowego to wolny, szybki, szybki. Trzymanie podobnie jak w
innych tańcach latynoamerykańskich może być otwarte (za jedną rękę) lub
zamknięte (obiema rękoma). Ciężar ciała musi być stale utrzymywany nad
palcami stóp. Chodzenie w tym tańcu odbywa się na nogach
przeprostowanych.
Partnerka w rumbie kusi i wymyka się, partner zaś prezentuje swą
wybrankę i pozornie podejmuje jej grę, ale tak naprawdę to on prowadzi.
Rumbę na turniejach tańca tańczy się jako trzecią z pięciu tańców
latynoamerykańskich.
Rumbę towarzyską rozliczać możemy w dwóch rytmach: wspomnianym już raz, dwa, trzy, cztery czyli w rytmie square, ale także w rytmie cubana (cztery, raz, dwa, trzy).
Rumba to taniec, wymagający dobrej koordynacji ruchów i znakomitej
kondycji fizycznej. Ale o tym tańcu nie decyduje jedynie technika,
której można się nauczyć, ale zaangażowanie w taniec, zmysłowość.
Rumba kubańska - należy podkreślić, że rumba kubańska z towarzyską ma wspólną tylko nazwę. Zarówno muzyka jak i taniec są zupełnie różne.
Rumba składa się z trzech różnych stadiów muzycznych, które można pogrupować w następujący sposób: Diana – wstęp w postaci melodyjnego fragmentu bez spójnego
tekstu, za to z krótkimi chaotycznymi frazami, które mają za zadanie
stworzyć odpowiednią atmosferę. Décima – piosenkarz improwizuje, prezentując historię, która ma być głównym motywem w rumbie Rompe la rumba – wkraczają instrumenty perkusyjne, przed
muzyków wychodzi para tancerzy lub pojedynczy tancerz (w przypadku stylu
columbia), a piosenkarz podkreśla jeden ze zwrotów z tekstu utworu,
który będzie śpiewany przez chór jako refren na zmianę z improwizującym
solistą.
W rumbie istnieją trzy style: columbia – szybka rumba, którą tańczy mężczyzna. guaguancó - najważniejszy ze stylów rumby. Charakteryzuje się częścią śpiewaną, w
której jest opisywane jakieś wydarzenie lub jedna z postaci z danej
społeczności. yambú (czyt. jambu) – wolna rumba, gdzie tancerze robią ruchy charakterystyczne dla starszych ludzi.]
